Σήμερα παρατηρούμε ότι στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες οι έννοιες προσωπική υγεία και ευεξία θεωρείται ότι συναρτώνται περισσότερο με την πρόληψη παρά με την ίαση των ασθενειών και για την επίτευξή τους απαιτείται η ανάλωση κοινωνικών οικονομικών , περιβαλλοντικών και λοιπών πόρων. Σε κρατικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο το βάρος δίδεται στην πρόληψη , δεδομένου ότι συμβάλλει τόσο στην αύξηση του προσδόκιμου χρόνου ζωής όσο και στην βελτίωση της ποιότητας της. Η ποιότητα της ζωής συνδέεται στενά με την κοινωνική , συναισθηματική , πνευματική και φυσική ευεξία των ατόμων.

Η άποψη αυτή στηρίζεται στον ορισμό που καθιέρωσε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σύμφωνα με τον οποίο «η υγεία συνίσταται στην πλήρη φυσική , πνευματική, κοινωνική ευημερία και όχι απλώς στην απουσία οποιασδήποτε ασθένειας ». Με βάση τον ορισμό αυτό η υγεία αποκτά περισσότερο δυναμικό περιεχόμενο , καθώς σε αυτήν συμπεριλαμβάνονται η φυσική και ψυχική υγεία , οι κοινωνικές λειτουργίες και οι κοινωνικοί ρόλοι, και η γενικότερη ευεξία.

Αυτή η ολιστική θεώρηση της υγείας ενστερνίζεται την άποψη περί ευεξίας η οποία συμπεριλαμβάνει την απαλλαγή όσο είναι εφικτό από τα συμπτώματα της ασθένειας , τη δυνατότητα να είναι κανείς ενεργός και δραστήριος ανάλογα με τις απαιτήσεις της καθημερινής του ζωής. Αντίθετα με την κοινή αντίληψη περί φροντίδας της υγείας η ευθύνη μετατοπίζεται από το ιατρικό προσωπικό , τις νοσοκομειακές εγκαταστάσεις , το κράτος , την φαρμακοβιομηχανία και τις ασφαλιστικές εταιρείες , στο ίδιο το άτομο το οποίο θεωρείται υπεύθυνο για την φροντίδα της υγείας του και την κινητοποίηση του στην κατεύθυνση της πρόληψης.