Ο δεκάλογος της σωστής επιλογής γιατρού που θα σας γλυτώσει από πολλές περιπέτειες στο μέλλον.

1.Μπορεί να σας ακούγεται κάπως ακραίο, αλλά θα πρέπει να αποφεύγετε συστηματικά τις χειρουργικές ειδικότητες. Επίσκεψη στον χειρουργό, ισοδυναμεί σχεδόν με εθελοντική είσοδο στο χειρουργείο. Κι αυτό, πιο συχνά απ’ όσο φαντάζεστε, δεν είναι απαραίτητο.

2. Αν ο γιατρός δεν σας αφιερώσει χρόνο για τη λήψη πολύ λεπτομερούς ιστορικού, προσωπικού και οικογενειακού, αλλάξτε τον χωρίς δεύτερη σκέψη! Οι πιθανότητες ιατρικού λάθους και ταλαιπωρίας σας με άσκοπες εξετάσεις και θεραπείες, είναι πάρα πολύ υψηλές.

3. Αν ο γιατρός γράφει φάρμακα και εξετάσεις με χαρακτηριστική ευκολία, αλλάξτε τον. Στην καλύτερη περίπτωση δεν ξέρει τι κάνει, στη χειρότερη ξέρει ότι σας βασανίζει για να κερδίσει χρήματα. Καθόλου σπάνιο επίσης.

4. Αν ο γιατρός χρησιμοποιεί υπερβολικά ιατρική ορολογία και σας βομβαρδίζει με άγνωστες λέξεις, αλλάξτε τον. Αρνείται να επικοινωνήσει μαζί σας κι αυτό, εκτός των άλλων, επιβαρύνει την υγεία και επιβραδύνει, ψυχολογικά, την ανάρρωσή σας.

5. Αν ο χειρουργός βιάζεται πολύ να σας οδηγήσει στο χειρουργείο, αλλάξτε τον. Μια ή δυο εβδομάδες, ώστε να πάρετε κι άλλες γνώμες, να ενημερωθείτε από το διαδίκτυο, να ρωτήσετε συγγενείς και φίλους, δεν επηρεάζουν την έκβαση στα μη οξέα περιστατικά. Ο γιατρός που βιάζεται το κάνει για το πορτοφόλι σας, όχι για σας.

6. Αν ο γιατρός σας αποτελεί κινητή έκθεση πολυτελών ειδών και αξεσουάρ, αν ό,τι φοράει κι ό,τι κρατάει κραυγάζουν την …επωνυμία τους, αλλάξτε τον. Όχι μόνο γιατί δείχνει την κουλτούρα και τις προτεραιότητές του, αλλά και γιατί θα πρέπει να …ενισχύσετε τη συλλογή του.

7. Μη δίνετε στο γιατρό την εντύπωση ότι, προκειμένου για την υγεία, το χρήμα δεν είναι για σάς θέμα! Πολύ πιθανό να είναι για κείνον θέμα, οπότε θα ξοδευτείτε πολύ και θα ταλαιπωρηθείτε ακόμα περισσότερο.

8. Να θυμάστε ότι το 90% των νοσημάτων είναι αυτο-ιόμενα ή ευκολοθεράπευτα και από το υπόλοιπο 10%, για το 90% η ιατρική δεν έχει λύση. Επομένως εκτιμείστε όλως ιδιαιτέρως το μετριοπαθή γιατρό ο οποίος αρχικά σας συμβουλεύει κι έπειτα συζητάει μαζί σας τις πιθανές θεραπείες. Στο κάτω κάτω, δώστε …χρόνο στον εαυτό σας να γίνει καλά. Η έλλειψη υπομονής κοστίζει!

9. Αποφεύγετε τις προσφορές για δωρεάν εξετάσεις και επισκέψεις σε γιατρούς, που παρέχουν σήμερα τόσοι και τόσοι, στον ιδιωτικό τομέα, με πρώτες τις τράπεζες. Μην ξύνεστε στην γκλίτσα του τσοπάνη! Σπάνια θα φύγετε αλώβητοι από τέτοιες διαδικασίες. Στην καλύτερη περίπτωση θα μπλέξετε με περαιτέρω εξετάσεις και φάρμακα, στη χειρότερη θα …χειρουργηθείτε ή και θα …συγχωρεθείτε.

10. Αν έχετε κάποιο ειδικό, σχετικά σπάνιο ή σοβαρό πρόβλημα υγείας να θυμάστε ότι το εξωτερικό αποτελεί πολλές φορές την καλύτερη λύση – αν όχι και τη φθηνότερη..

Πηγή: ygeianews.gr

«Οι προϊστορικοί άνθρωποι πίστευαν πως οι ασθένειες είναι αποτελέσματα του θυμού των θεών ή του διαβόλου. Ο Ιπποκράτης, σπάζοντας αυτήν την αντίληψη, έγινε ο πρώτος Φυσικός Ιατρός που καταγράφτηκε στην Ιστορία. Ο Ιπποκράτης και οι μεταγενέστεροί του πίστευαν πως οτιδήποτε στη φύση έχει μια λογική σειρά και η θεραπευτική δύναμη της ίδιας της φύσης, σε συνεργασία με την έμφυτη ικανότητα των οργανισμών να αυτοθεραπεύονται, αποτελούν θεμελιώδεις αρχές της Φυσικής Ιατρικής.»

Πηγή: Healthtrade

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΥΝΤΑΣ, Επίκουρος καθηγητής Κοινωνικής Ιατρικής, Διευθυντής Ινστιτούτου Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής.

Τρεις λέξεις που οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα και όμως διαφέρουν μεταξύ τους. Οι σύγχρονες προσεγγίσεις της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας έδωσαν τη δυνατότητα να αποσαφηνιστεί το περιεχόμενο και η χρήση των όρων αυτών, που συχνά χρησιμοποιούνται λαθεμένα ή συγχέονται μεταξύ τους.
Σύμφωνα με το κυρίαρχο βιοϊατρικό μοντέλο, η αρρώστια αποτελεί είτε παρεκτροπή από τη φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού, με βάση μετρήσιμες βιολογικές παραμέτρους, είτε παρουσία καθορισμένων παθολογικών αλλοιώσεων. Ο προσδιορισμός της γίνεται με τρία κλασικά ιατρικά κριτήρια. Το πρώτο αφορά τα υποκειμενικά ενοχλήματα του αρρώστου, το δεύτερο τον εντοπισμό μιας βλάβης (συνήθως σε επίπεδο οργάνου) και το τρίτο το σύνολο των συμπτωμάτων που συνιστούν μια αναγνωρίσιμη κλινική οντότητα.
Ετσι, η αρρώστια χαρακτηρίζεται από το ακόλουθο μοντέλο: Αιτιολογία, Παθολογία, Συμπτωματολογία.
Οι σχέσεις ανάμεσα στην αιτιολογία, την παθολογία και τη συμπτωματολογία είναι άμεσες και σαφώς αιτιακές. Αυτές οι άμεσες αιτιακές σχέσεις καθορίζουν το περιεχόμενο της έννοιας της αρρώστιας, η οποία αναγνωρίζεται και ταξινομείται αναφορικά με τα όργανα και τα συμπτώματα του ανθρώπινου σώματος.
Η ιατρογενής αυτή προσέγγιση της αρρώστιας εξελίχτηκε σε αντιστοιχία με την πορεία που ακολούθησε ο προβληματισμός για την υγεία, σε όλη την ιστορική διαδρομή του δυτικού πολιτισμού. Όπως η υγεία ταυτίστηκε με την ομαλή λειτουργία της ανθρώπινης μηχανής, έτσι και η αρρώστια αντιμετωπίστηκε ως μηχανική βλάβη, που πρέπει να διορθωθεί.

Η πρόσφατη προσπάθεια της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (ΠΟΥ) να επαναπροσδιορίσει την υγεία με όρους ολιστικούς, περιλαμβάνοντας την έννοια της ευεξίας, όχι μόνο με τη σωματική αλλά και με την ψυχική και κοινωνική της διάσταση, ήταν φυσικό να οδηγήσει και σε ανάλογες προσεγγίσεις στο φαινόμενο της αρρώστιας.
Οι σύγχρονες προσεγγίσεις της ΠΟΥ έδωσαν ταυτόχρονα τη δυνατότητα να αποσαφηνιστεί το περιεχόμενο και η χρήση των όρων «νόσος» «αρρώστια» και «ασθένεια», που συχνά χρησιμοποιούνται λαθεμένα ή συγχέονται μεταξύ τους. Η ΠΟΥ προσπάθησε να συμβάλει στην αποσαφήνιση των εννοιών αυτών, εκτιμώντας ότι οι εκδηλώσεις της αρνητικής υγείας μπορεί να αφορούν όχι μόνο το οργανικό επίπεδο αλλά και το λειτουργικό και το κοινωνικό επίπεδο, αποτελώντας παροδικές διαταραχές διαδικασία ή διαταραχές στατικές και εμμένουσες.

Διαταραχή της διαδικασίας στο οργανικό επίπεδο αποτελεί η νόσος (disease), στο λειτουργικό επίπεδο η αρρώστια (illness) και στο κοινωνικό επίπεδο η ασθένεια (sickness). Οι δε στατικές και εμμένουσες διαταραχές στο οργανικό επίπεδο συνιστούν κατάσταση μειονεκτικότητας (impairment), στο λειτουργικό επίπεδο κατάσταση ανικανότητας (disability) και στο κοινωνικό επίπεδο κατάσταση αναπηρίας (handicap).

Η νόσος είναι ιατροβιολογική έννοια και αναφέρεται σε παθολογικές βλάβες του ανθρώπινου οργανισμού. Οι βλάβες αυτές εκφράζονται με σημεία (αντικειμενικές διαπιστώσεις παρατηρήσεις) και συμπτώματα (υποκειμενικές ενοχλήσεις), τα οποία είναι δυνατόν να υποστηρίζονται από εργαστηριακά ευρήματα (ακτινογραφίες, βιοχημικές εξετάσεις, κ.ά.). Η αρρώστια είναι έννοια λιγότερο τεχνική από τη νόσο. Εκφράζει την υποκειμενική εμπειρία της νόσου, όταν αυτή προκαλεί ανεπιθύμητες επιπτώσεις ή ενοχλήσεις στον ανθρώπινο οργανισμό (λειτουργικές διαταραχές, πόνο, κακουχία, εξάντληση, κ.ά). Από τις ανεπιθύμητες αυτές επιπτώσεις, οι πιο σημαντικές είναι η αίσθηση της δυσλειτουργίας και του πόνου.

Η ασθένεια σηματοδοτεί μια κατάσταση κοινωνικής δυσλειτουργίας όταν, εξαιτίας της αρρώστιας, ο κοινωνικός ρόλος του ατόμου στις επαγγελματικές ή κοινωνικές του δραστηριότητες διαταράσσεται και επιβάλλεται ο περιορισμός του κοινωνικά ή χωροταξικά, στο σπίτι ή στο νοσοκομείο. Ένας χειρουργημένος παραμένει ασθενής σε όλο το διάστημα της ανάρρωσης.
Πάντως, θα πρέπει να τονιστεί πως οι έννοιες της νόσου, της αρρώστιας και της ασθένειας δεν προκύπτουν άμεσα από την εμπειρία, αλλά αποτελούν νοητικές κατασκευές για την ερμηνεία της πραγματικότητας. Γι’αυτό, άλλωστε, προϋποθέτουν συγκεκριμένη ιατρική φιλοσοφία και νοσολογικό σύστημα αναφοράς.

Αυτός ο ιδεολογικός ιστορικός προσδιορισμός των ιατρικών εννοιών δεν αναιρεί το γεγονός ότι κάθε νόσος είναι παγκόσμια στη μορφή της και στο περιεχόμενο της και ότι έχει επαναληπτική ταυτότητα: η «πνευμονία» θα είναι το ίδιο νόσημα, σε όποιον πολιτισμό και σε όποια κοινωνία κι αν εμφανιστεί.
Η κοινωνική και ιστορική επίδραση έγκειται κυρίως στον εκάστοτε προσδιορισμό του ορίου μεταξύ φυσιολογικού και μη φυσιολογικού, το οποίο και αποτελεί συνήθως τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ υγείας και αρρώστιας.

Θυμηθείτε: Όπως η υγεία ταυτίστηκε με την ομαλή λειτουργία της ανθρώπινης μηχανής, έτσι και η αρρώστια αντιμετωπίστηκε ως μηχανική βλάβη, που πρέπει να διορθωθεί.